Vrijheid, wanneer ben ik eindelijk vrij
Vrijheid, wanneer ben ik eindelijk vrij
Een paar maanden voordat de muur is gevallen ben ik nog onder levensgevaar gevlucht. Na ons zijn nog mensen doodgeschoten!
Op deze website wil ik mijn verhaal vertellen. Ik heb dit 10 jaar na mijn vlucht in het Duits geschreven en in 2007 is mijn verhaal in het Nederlands vertaald.

Mijn naam is Annett Hoogvliet en ik ben nu 42 jaar en woon sinds 1998 in Nederland. Ik ben dus weer een grens overgegaan. Maar toen zonder mensen die op mij wilden schieten!
Ik ben nu een vrij mens! Mijn zoontje (7 jaar) is in vrijheid geboren - dat betekent heel veel voor mij.

Soms hoor ik van mensen die nu nog in Oost-Duitsland wonen dat ze het zo slecht nog niet hadden in het socialisme. Dat het toen veiliger en zekerder voor hen was. IN DE GEVANGENIS IS HET VEILIG EN ZEKER! Je krijgt in de GEVANGENIS ontbijt, tussen de middag eten en 's avonds ook. Je hebt een bed en het is warm. Is dat wat zij weer terug willen? Ik maak me er best boos om als ik zoiets hoor. Vrijheid is zo belangrijk voor de mensen! Het socialisme zoals die toen bestond heeft zo geen toekomst. Het is een leuk idee dat iedereen hetzelfde heeft, niemand werkeloos kan worden, het verschil tussen arm en rijk niet bestaat - maar uit mijn ervaring blijkt dat dit een illusie is! Want iedereen die bij de Stasi heeft gewerkt heeft wel meer bezittingen en "vrijheden" gehad dan de gewone burger. Dus dat klopte niet!
Als je het land wilde verlaten, werd je neergeschoten of in het beste geval jarenlang gevangen gehouden. Er waren zelfs kinderen van 11 tot 13 jaar die zijn doodgeschoten aan de grens! Wat is dat dus voor een systeem? Hoe kan iemand hiernaar terugverlangen?
Sommigen hebben het over het saamhorigheidsgevoel en dat ze voor oudere mensen zo goed hebben gezorgd in de oude DDR-Staat. Ik kan huilen van woede als ik dat hoor, want mijn zusjes, die zwaar gehandicapt in de DDR zijn geboren, waren vastgebonden en afgeschreven in die mooie DDR-Staat. Mijn zusje Britta is toen ze 11 jaar oud was overleden aan een longontsteking. Zij had geen afweersysteem, omdat ze dag in dag uit vastgebonden in een bed lag, niet naar buiten kon en alleen maar wegteerde. Ik geef de DDR-Staat de schuld van haar dood!
De meningen zullen zeker verschillen. Als je het over politiek hebt is dat altijd het geval en dat is ook goed zo. Zo worden juist dingen veranderd! Niet iedereen zal het dus met mij eens zijn en dat hoeft ook niet. Maar ik wil via deze website wel graag mijn mening en mijn ervaringen laten horen.

Ik was alleen maar blij en opgelucht toen de grens openging, want dat betekende dat ik mijn familie weer mocht zien. Ik had het hier toen ontzettend moeilijk mee dat ik nu wel in vrijheid was, maar niet de vrijheid had om mijn familie weer ooit te zien. Daarom heb ik mijn verhaal ook "Vrijheid - wanneer ben ik eindelijk vrij" genoemd. Het was een dag om nooit meer te vergeten. Ik was in shock - en niet ik alleen. Toen mijn ouders met mijn twee broertjes voor het eerst naar mij toe kwamen beleefde ik alles net als in een droom. Ik kon het niet beseffen! Het was zo mooi!

De stemmen werden harder die riepen, dat ze de DDR-Staat eigenlijk wel misten. Het Ossi- en Wessi-verschil was heel groot. Ik wilde niet horen bij de "Ossis". Dus heb ik bijna 10 jaar lang niemand verteld dat ik oorspronkelijk uit het Oosten van Duitsland kwam. Ik heb verteld dat ik uit West-Berlijn kwam, terwijl ik daar nog nooit van te voren ben geweest. Maar ik ben onder levensgevaar gevlucht en ik wilde het echt voorgoed achter mij laten. Het was niet mijn fout dat ik daar ben geboren - zo voelde het toen voor mij.

Toen ging ik scheiden van mijn man Frank met wie ik samen gevlucht was. Bijna 10 jaar zijn we bij elkaar gebleven, maar hij had heel andere interesses en een heel ander levensdoel, namelijk rijk zijn. Geld heeft voor mij nog nooit veel betekend, voor mij waren juist de sociale dingen veel belangrijker en dat botste toen nogal.
Niet veel later leerde ik mijn huidige Nederlandse man kennen in Griekenland. Dat was ook een avontuur - vooral toen ik een jaar later naar Nederland verhuisde. Een raar gevoel om weer een grens achter te laten, maar ook wel een fijn gevoel dat dit mocht!
Ik ben heel gelukkig hier in Nederland - vooral omdat wij nu ook een kindje samen hebben. Jack voeden wij tweetalig op. Hij weet van de muur in Berlijn, maar hij begrijpt het nog niet helemaal. Ik hoop dat hij later ook mijn vluchtverhaal wil lezen.

Mijn man heeft een eigen loodgietersbedrijf (een familiebedrijf) en ik heb een eigen fotostudio opgebouwd (www.holland-fotostudio.nl). Het is weer een droom die is uitgekomen in mijn leven. Deze mogelijkheden zou ik nooit hebben gehad in de DDR.

Ook ik heb het niet altijd makkelijk gehad in het "Westen" of hier in Nederland. Maar zo is het leven. Er gebeuren dingen waar je jezelf even doorheen moet slepen. Ook financieel heb ik veel jaren best onzeker geleefd. Maar ik heb er het beste van gemaakt, ik heb uiteindelijk toch alles bereikt wat ik wilde bereiken in mijn leven. Door een heftige burn-out in 2006/2007 heb ik mijn leven moeten veranderen. Ik was een workaholic en had mijn leven niet in balans. Het heeft me jaren gekost om te leren hoe ik dit anders kon en moest doen. Sinds begin 2009 is mijn leven in balans. Deze verandering heeft me goed gedaan. Ik moest leren dat ik ook belangrijk ben, dat ik ook tijd voor mezelf moest nemen en dat ik niet overal "ja" op hoefde te zeggen om aardig gevonden te worden. Dat was best een pittige leerschool, maar hele fijne mensen hebben mij toen begeleid en zo kon ik leren nog meer te genieten van alles! Niet alleen maar werken. Ik wilde mij altijd maar bewijzen, maar dat hoefde helemaal niet meer!

Ik ben dolgelukkig met mijn huidige leven. Er zullen vast weer fasen komen die ook weer moeilijk zijn, maar na iedere regenbui komt weer zonneschijn en ik heb nu de MOGELIJKHEID alles te doen wat ik wil. Niemand die mij tegenhoudt en niemand die zegt dat ik dit niet mag doen. Dat voelt heel fijn!

Wil je mijn vluchtverhaal lezen, dan kun je het downloaden of printen. Helemaal gratis, want ik wil het graag met jou delen.

 Alvast bedankt voor je interesse!
Annett Hoogvliet